اهمیت میزان فعالیت بدنی برخطر ابتلا به دیابت نوع 2
21 اکتبر 2016- تحقیق جدید نشان میدهد که زمان انجام ورزش ومقدار آن بر کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وهمچنین مدیریت بیماری دیابت دربیمارانی که هم اکنون به این بیماری مبتلا میباشند، تأثیر دارد.
اخیرا دومقالهی جدید در این زمینه درمجلهی Diabetologiaمنتشر گردید.
در مطالعهی اول دکتر Smithو همکارانش از مرکز تحقیقات رفتارهای بهداشتی در دانشگاه کالج لندن و موسسهی بهداشت دانشگاه کمبریج نتایج 23 مطالعهی کوهورت در رابطه با فعالیت فیزیکی و بروز دیابت نوع 2 را بررسی کردند. در این متاآنالیز 1245904 فرد غیردیابتی شرکت داشتند(از آمریکا، آسیا، استرالیا و اروپا). در این تحقیق در طی 3 تا 23.1سال پیگیری، تعداد 82319 مورد ابتلا به دیابت در میان این افراد گزارش شد. محققان با بررسی نتایج این مطالعات دریافتند که خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در میان شرکت کنندگانی که معادل سوخت و ساز کار(MET) برای آنها 11.25در ساعت در هفته بود(معادل 150 دقیقه فعالیت بدنی متوسط درهفته که حداقل فعالیت بدنی توصیه شده در دستورالعملهای بهداشتی است) 26 در صد کاهش مییابد.
نتایج این تحقیق همچنین نشان داد که فواید حاصل از فعالیت بدنی بیش از این مقدار حداقل، بسیار قابل توجه است. در دستورالعملهای بهداشتی عمومی، توصیه ها بر انجام حداقل 150 دقیقه فعالیت بدنی متوسط تا شدید یا 75 دقیقه فعالیت بدنی شدید در هفته تاکید دارند، اما بر اساس گزارش افراد، تنها یک سوم از بزرگسالان در جهان تا این میزان فعالیت بدنی را در طول هفته انجام می دهند.
تحقیقات قبلی انجام شده بر روی بیمارانی که به اختلال تحمل گلوکز مبتلا بودند، نشان داد که چگونه فعالیت بدنی میتواند تأثیرات پیشگیرانه بر ابتلا به دیابت نوع 2 در این گروه پرخطر داشته باشد اما اکثر مطالعات در این زمینه با تغییرات تغذیهای همراه بهستند که کار را برای بررسی تأثیرات خالص فعالیت بدنی مشکل میکند.
درحالیکه تأثیر فعالیت بدنی بر کاهش خطر ابتلا به دیابت شناخته شده است اما شکل ارتباط دوز- پاسخ در این مورد نامشخص است. نویسندگان مقاله در جستجوی فواید قابل توجه فعالیت بدنی بالاتر از مقدار توصیه شده، بودند.
دکتر Brageاز دانشگاه کمبریج و نویسندهی ارشد مشترک این تحقیق میگوید: ارائه ی برآوردهای کمی با توجه به رابطهی دوز- پاسخ برای تخمین تأثیر تغییرات در میزان فعالیت بدنی در بروز بیماری در جمعیت عمومی ضروری است. او در ادامه میگوید: فواید انجامفعالیتفیزیکی حتی کمتر از مقدار توصیه شده در مقایسه با عدم تحرک کاملاً واضح است، اما این فواید برای کسانیکه بیش از مقدار توصیه شده به ورزش میپردازند، بسیار بیشتر است، بطوریکه با داشتن فعالیت بدنی 60 مت (Met)در ساعت در هفته افزایش این فواید ادامه خواهد داشت و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در این افراد به نصف کاهش مییابد.
به طور کلی آندریا اسمیت وهمکارانش نتیجه گیری کردند که این مطالعه به نفع انجام بیشتر ورزش برای کسب منافع بیشتراست، بیان یک هدف خاص در دستورالعملها اساساً برای ایجاد یک تأثیر روانی استفاده میشوند. در این دستورالعملها آستانهی خاصی برای رسیدن به فواید ورزشی و دستیابی به فواید بیشتر با انجام فعالیت بدنی بالاتر از مقدار توصیه شده، مشخص نشده است.
ایجاد محیط هایی که افراد را تشویق به انجام فعالیت بدنی به عنوان بخشی از زندگی روزمره نماید میتواند از درد و رنج قابل توجه افراد و فشارهای اقتصادی آنها جلوگیری کند. با توجه به اپیدمی چاقی و دیابت، نیاز مبرمی به ساخت شهرها با مکانهایی برای پیاده روی و دوچرخه سواری احساس میشود.
درمطالعهی دوم، پرفسور Jim Mannو دکتر Andrew Reynoldsوهمکارانشان از دانشگاه Otagoدر نیوزیلند به بررسی تأثیر زمان پیاده روی در رابطه با وعدههای غذایی در افزایش فواید حاصل از آن پرداختند. به بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام 30 دقیقه پیاده روی روزانه در یک بازه ی زمانی یا تقسیم این زمان به 3 پیاده روی ده دقیقهای توصیه میشود. البته بیش از 5 دقیقه پیاده روی پس ازهر وعدهی غذایی توصیه نشده است، اما درتحقیق اخیر محققان دریافتند که انجام پیاده روی پس از هر وعدهی غذایی فواید بیشتری را به همراه دارد و سبب کاهش قابل توجه قندخون این افراد میشود. این نتایج بیانگر اهمیت زمان انجام ورزش در کسب فواید سلامت بیشتر است.
فعالیت فیزیکی سنگ بنای توصیهها در پیشگیری و مدیریت دیابت نوع 2 میباشد که سبب کاهش قند خون بیماران، کاهش خطر بیماریهای قلبی عروقی و کاهش چربی بدنی در تعداد زیادی از افراد مبتلا به دیابت که دچار اضافه وزن یا چاقی هستند، میگردد. توصیههای فعلی برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 انجام حداقل 150 دقیقه فعالیت فیزیکی درهفته است که میتواند به 30 دقیقه فعالیت فیزیکی در5 روز هفته تقسیم شود. این 30 دقیقه میتواند به یکباره در یک زمان از روز انجام گردد و یا برای کمک به انطباق با شرایط یا توان بدنی افراد به 3 فعالیت ده دقیقهای تقسیم شود، اما در این توصیه اشارهای به زمان خاصی برای انجام آن نشده است. اما مطالعه یاخیر برای اولین بار به عنوان یک مطالعهی کنترل شده، نشان داد که پیاده روی در زمانهای کوتاه پس از صرف غذا دارای فواید طولانی مدت بیشتری نسبت به انجام پیاده روی به یکباره در هر زمان از روز است.
در این مطالعه در مجموع 41 بزرگسال (18 تا 75 سال) مبتلا به دیابت شرکت داشتند. از آنها خواسته شد در رژیم غذایی و عادات زندگی خود برای مدت 14 روز تغییری ایجاد نکنند. مقدار قند خون ناشتا، وزن، قد و اندازهی دور کمر آنها در روز اول و در روز چهاردهم اندازهگیری شد. شرکت کنندگان به دو گروه با دو نوع برنامهی ورزشی خاص تقسیم شدند و به همه ی افراد یک شتاب سنج داده شد تا فعالیت بدنی خود را گزارش کند. در روز هفتم یک سیستم نظارت مداوم بر قندخون(CGMs)به بیماران داده شد و از آنها خواسته شد در7 روز بعد گزارش کاملی از غذاهایی که خورده اند، تهیه کنند. پس از 30 روز دوره ی washoutرژیم ورزشیاین دو گروه با هم مبادله شد.
مقدار قند خون پس از غذا، به عنوان یک فاکتور مستقل برای خطر بیماریهای قلبی عروقی از روی اطلاعات دستگاه CGMsبررسی شد. به طورکلی مقدار قند خون پس ازغذا در رژیم ورزشی پیاده روی پس از غذا، نسبت به پیاده روی معمولی روزانه، 12 درصد کاهش نشان داد. بیشترین تفاوت در مقدار قندخون پس از صرف شام در گروه پیاده روی پس از غذا ثبت شد که میزان آن 22 درصد بود.
نویسندگان مقاله گفتند: اگر چه زمان پیاده روی در هر دو رژیم ورزشی در مجموع یکسان بود اما پیاده روی پس از صرف وعدههای اصلی غذا به طورمعنی داری با فعالیت بیشتری همراه بوده است. بهبود مقدار قند خون پس از غذا بویژه با پیاده روی پس از صرف یک شام حاوی کربوهیدرات بالا که پی از آن افراد تمایل بیشتری به بی تحرکی دارند، مشاهده شد.
محققان میگویند: کاهش قندخون پس از غذا با پیاده روی پس ازصرف غذا، فرد را افزایش دوز انسولین یا تزریق دوز اضافه در زمان صرف غذا بی نیاز میکند. افزایش دوز انسولین ممکن است سبب اضافه وزن بیماران شود در حالیکه بسیاری از آنان هم اکنون دچار اضافه وزن هستند یا چاق می باشند. محققان می گویند: فواید فعالیت بدنی پس از صرف غذا نشان میدهد که در دستورالعمل های فعلی باید زمان انجام فعالیت بدنی پس از صرف غذا بویژه زمانی که مقدار کربوهیدرات وعده ی غذایی مقدار قابل توجهی است، ذکر شود.
منبع:www.sciencedaily.com/releases/2016/10/161021123123.htm